Chateau de Versailles

Het paleis van Versailles ligt ongeveer 14,11 km verwijderd van de Eiffeltoren.

Het Paleis van Versailles is sinds 1792 een nationaal museum, het Musée des châteaux de Versailles et de Trianon in het Franse departement Yvelines.

Ontstaan van het paleis.
In 1624 werd bij het gehucht Versailles, ongeveer 19 km ten zuiden van Parijs, een jachtslot van rode baksteen en zandsteen opgetrokken. Lodewijk XIV zou het uitbreiden tot een reusachtig bouwwerk in een 800 hectare groot domein. De eerste architect was Louis Le Vau. In 1680 werd het kasteel enorm vergroot.
Het is een van de grootste kastelen ter wereld, en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Het paleis van Versailles was bekend om zijn weelderige hoffeesten en strenge protocol, het is daarom het symbool bij uitstek voor het Ancien Régime. Het paleis bezat 226 woningen en dubbel zoveel appartementen voor een persoon. Men schat dat er op het einde van de regeerperiode van Lodewijk XIV dagelijks ongeveer 3000 tot 10 000 hovelingen in Versailles verbleven.

Het paleis, de voornaamste residentie van de Franse koning, was ook het regeringscentrum en het militaire hoofdkwartier van Frankrijk. Tot het domein behoren onder andere:

De minister van Financiën Colbert had een invoerverbod opgelegd voor de luxeproducten die Frankrijk ook zelf produceerde; de fabricage van wandtapijten, linnen, kant, stoffen, meubels, spiegels en glas werd daardoor sterk bevorderd.
Colbert zorgde ervoor dat de belangrijkste lieden in een koninklijke manufactuur werden tewerkgesteld. De mooiste stukken werden dan naar Versailles gestuurd waar zij werden bewonderd door de hovelingen en de talloze ambassadeurs. Zo was Versailles een etalage van het allerbeste dat Frankrijk te bieden had.

Het weelderige interieur werd gebaseerd op de barokke Italiaanse stijl en de vele salons werden dan ook met marmer aangekleed. De koning wilde daarvoor de marmergroeven in de Pyreneeën, die niet meer waren gebruikt sinds de val van Rome, weer laten ontginnen. Het mercantilisme, een economisch systeem dat door minister Colbert werd toegepast, hield immers in dat een land zo veel mogelijk zelf moest produceren en zo weinig mogelijk diende in te voeren.

Het paleis van Versailles was, behalve een prestige-object van een ijdele koning ook een economisch project.
Aan het begin van de regering van Lodewijk XIV gaf Italië in Europa de toon aan op het gebied van mode, architectuur en luxe. Aan het eind van de 18e eeuw was dat, dankzij de etalage van Franse kunstnijverheid die Versailles was, sterk veranderd.
Frankrijk gaf nu in heel Europa de toon aan.

De koninklijke slaapkamer is het hart van het paleis. Deze ruimte is niet alleen de fysieke kern van het gebouw, het is ook de spil waar de bewegingen van de duizenden hovelingen omheen draaiden als waren zij inderdaad de satellieten van de Zonnekoning. Hier ging de vorst slapen onder het waakzame oog van Frankrijk. Een sculptuur (Frankrijk waakt over de Vorst) met deze naam is de illustratie van de koninklijke almacht.

Centraal staat het grote paradebed; de koning sliep en stierf in een hemelbed. Voor de draperieën werden alleen de kostbaarste stoffen gebruikt, zoals rode en gouden zijde en brokaat. De stoffen zijn niet bewaard gebleven, het protocol van het hof schreef immers voor dat de hofmaarschalk recht had op de complete inventaris van de sterfkamer van de koning. Voor het bed staat een vergulde balustrade. Alleen bevoorrechte hovelingen mochten daar achter komen.

De kamer is voorzien van uitbundige verguldsels en is versierd met wandtapijten en een paar schilderijen. Door de grote halfronde ramen heeft men uitzicht op de Cour de Marbre en de stad.

Rond de slaapkamer liggen de zalen van het kleine appartement Des Konings: de zaal van de lijfwachten, de voorkamer van het groot servies, de voorkamer die men “l’Oeil-de-boeuf” (het ossenoog) noemde, de kamer des konings en het raadskabinet. Via kleine trappen kon de koning discreet zijn badkamers op de benedenverdieping bereiken.
In 1871 werd hier Wilhelm I van Pruisen uitgeroepen tot Duits keizer.
Op 28 juni 1919 werd het Verdrag van Versailles in de Spiegelzaal ondertekend.
Een speciale trap voert naar de “Salon des chiens” (Salon van de honden) in de koninklijke vertrekken. Lodewijk XIV had drie jachthonden Bonne, Ponne en Nonne; zij werden vereeuwigd op een doek van François Deportes.

Kunstenaars die het kasteel hebben bezocht:
Molière, Lully, Racine, Marin Marais, Couperin, Marchand, Telemann, Mozart, Farinelli, Mlle Mars, Berlioz, Sarah Bernardt, Fauré, Saint-Saëns, Jessye Norman, Luciano Pavarotti, Ruggiero Raimondi, Plácido Domingo, Barbara Hendricks, Alexis Weissenberg, Dee Dee Bridgewater, Felicity Lott, Riccardo Muti, Michel Chapuis, Pierre Henry, William Christie, Jordi Savall, Jean-Claude Malgoire, Gustav Leonhardt, René Jacobs, Daniel Barenboim, Jean-Michel Jarre.

Ten tijde van Lodewijk XIV was er bijna geen hygiëne, toiletten bestonden niet en baden was voor velen een uitzonderlijk gebeuren. De tienduizenden hovelingen moesten dus creatief hun behoeftes doen, en verbruikten veel parfum…
Koning Lodewijk XIV zelf bezat wel een uitgebreid “appartement des bains” op de begane grond van het paleis. Het appartement is later omgebouwd en men kan de koninklijke badkuip in de vloer van de oranjerie terugvinden.